27 februari

Ik kon gisteravond niet goed in slaap komen dat zal wel te maken hebben gehad met alle indrukken. Om 6 uur ben ik maar opgestaan, de vrouwen zijn dan al in de weer met hun schoonmaakwerkzaamheden zoals het zand vegen en de ruimte voor het toilet schoon maken. Wat later zie je de mannen in beweging komen en de vrouwen hebben dan de chai ook klaar. Helaas niet voor ons terwijl we daar best zin in hebben. Wij hebben dus maar een eigen bakje gezet. Ik kon vrij snel naar de wc en dit maal eens normaal, wat was dat lekker voor de afwisseling. Ik voelde mij niet zo smerig dan als ik naar school ben geweest. Het ontbijt was weer pannenkoek, ik heb er maar een genomen voor de afwisseling. Het eten is iets anders door de VIP maar nog wel basic. Er werd ons verteld dat het vandaag een feestdag is in verband met Shiva, en dat er daarom vanavond geen kip klaar gemaakt wordt. De familie eet vanavond pas na 19 uur, waarom dat is weten we niet. Trouwens wel met uitzondering van Madan, Aron en Ram Singh die aten wel gewoon. Op naar school. We zijn gelijk gaan lopen en vanaf een dak werd mijn naam al luid geschreeuwd. Waarschijnlijk blij dat ik er weer was. Er waren wat minder kinderen en je zag dat de ouders de kinderen nog aan het wassen waren en sommige liepen al met een uitgebreide stip op hun voorhoofd. Het is erg leuk om daar iedere ochtend door heen te lopen. Er kwamen door het feest dus ook weinig kinderen. Onderweg zag je ook geen kinderen naar school gaan. Er liepen veel mensen met een offering over straat voor Shiva. Er werd besloten geen les te geven maar wat te spelen. Een paar kinderen haalden trommels op en er werd gezongen en gedanst. Natuurlijk moesten ze wel eerst in de rij staan voor een gebed en het volkslied. Aron had vandaag weer wat nieuws hij had nu constant een fluit in zijn mond en daar communiceerde hij mee met de kinderen. Hij is echt gestoord en gefrustreerd. We weten dat hij het hier helemaal niet leuk vindt. Tussen de middag hebben Jacob en ik even gesproken over wat we er nu van vinden. We vinden dit niet ons project met name het gedoe vooraf aan de les. Als we met de kinderen alleen werken in de klas vinden we het heel erg leuk maar dat gedoe erom heen kan ons gestolen worden. Wij zijn van mening dat we wel betere begeleiders kennen die anders met de kinderen omgaan. Jacob zei dat we in ieder geval hebben bereikt dat er niet meer geslagen wordt en haren onder dwang geknipt. As dat niet veranderd dan waren we opgestapt. We zijn van mening dat Madan geen controle heeft over het hele gebeuren hij is teveel bezig met de nieuwbouw. Eigenlijk ook wel logisch omdat hij daar drie vrijwilligers voor hier heeft. Die hebben vanmorgen alle spullen naar het dak gesleept en dat was een hele klus. Nou op school werd er gedrumd en sommige jongens kunnen het heel erg goed, ach wat wil je als het met de paplepel wordt ingebracht. Om de beurt mochten kinderen een liedje komen zingen soms lang soms erg kort. Sommige zijn ook wel erg verlegen. De kinderen werden door Aron door middel van de fluit achter een denkbeeldige streep gezet. Wij als vrijwilligers mochten op krukken zitten. Bij de poort zag je steeds meer ouders vooral mannen komen en deze bleven maar kijken wat er allemaal gebeurde. Op zich wel goed! Een jongetje was in het zand mijn naam aan het schrijven en nadat hij wist hoe Jacob moest deed hij dat ook nog. Wij hebben aan hem uitgelegd hoe hij zijn eigen naam moest schrijven. Dit was trouwens de eerste ochtend dat we de kinderen echt uitbundig zagen lachen en dat vinden wij heel belangrijk. Dat moet ook tijdens de lessen! Op het einde mocht er nog even gespeeld worden. Jacob vertelde dat het moeilijk was de kinderen in de lijn te houden voor het touwtje springen. 1 Jongen heeft Jacob gebeten, niet door en door maar Jacob vertelde dat hij het niet weer zal doen want hij heeft hem even aangepakt. Een andere jongen was wat aan mij aan het sjorren en op een gegeven moment kneep hij mij in mijn tiet nou dat heb ik wel even uitgelegd dat dat niet kan. Terug bij de familie de was in het water gezet en even boven blijven zitten om onze bedenkingen uit te spreken van deze ochtend. Het gaat dan vooral over Aron onze narcist. We zijn wat later aan tafel gegaan maar dit was wel even goed. Na het eten heb ik de was uitgespoeld en Jacob is wat foto’s gaan uitzoeken voor bij het nieuwe verslag. De zoon, onze buurjongen had zijn schoonmaak dag vandaag. Er werden allerlei spullen naar buiten gegooid en daarna ging hij de boel aanvegen. Ja dat is de Indiase manier gewoon alles naar buiten gooien. Wij hadden verwacht dat hij alles ook naar beneden zou gooien maar dat gebeurde niet. Nog even buiten gezeten en toen zag ik opa plassen. Iedereen gaat hier naar de wc maar opa niet die doet het gewoon buiten gehurkt bij de muur. Vanmiddag hebben we nog voorlichting gekregen van Madan over het hoe en ontstaan van AVI. Hij heeft dus 20 jaar bij de luchtmacht gewerkt en was dus altijd ver weg van zijn familie. Hij wilde dat niet meer en is toen gestopt. Hij is toen in Jaipur gaan wonen en las een advertentie in de krant dat men mensen zocht die met buitenlandse vrijwilligers wilden werken. Dat leek hem wel wat. Jacob zei dat als je niet de kans hebt om naar het buitenland te gaan dan is het natuurlijk een optie om met buitenlanders in India te gaan werken. Hij is dus bij Idex terecht gekomen en heeft daar verschillende jaren gewerkt. Zijn doel was dat hij meer bij zijn familie wilde zijn maar het werken bij Idex kostte erg veel tijd en hij zag zijn familie dus nog maar weinig. Hij is toen in contact gekomen met twee vrijwilligers uit Zweden en die wilde wel meer gaan doen. Ze hebben toen aan Madan gevraagd of hij met hun in zee wilde gaan en uiteindelijk is dat dus gebeurd. Hij is terug gegaan naar zijn familie en is toen gaan informeren in de omgeving waar hij een project zou kunnen gaan starten. Zijn familie vroeg zich wel af wat hij wel niet van plan was. Want uiteindelijk is hij met een lage kaste gaan werken in Banjari Basti. Het heeft natuurlijk wel tijd gekost. In Banjari Basti leven ca 14 verschillende kasten. Hij moest met leiders in gesprek gaan of hun er wel toestemming voor wilde geven. Uiteindelijk kon het doorgaan maar ja waar moet je vrijwilligers huisvesten. Een nieuw iets gaan opzetten kost te veel geld dus hij is in overleg gegaan met zijn familie. Die zijn er uiteindelijk mee akkoord gegaan en hebben een soort kleine opleiding gehad wat en hoe het allemaal moet zijn. Het was allemaal vrij basic in Banjari en natuurlijk kwamen de kinderen wel maar vaak na 10 minuten verdwenen ze weer omdat ze bijvoorbeeld in het vuilnis moesten zoeken om aan geld te komen of te gaan bedelen. De mannen die daar wonen bedelden ook. Nu is dat niet meer van toepassing of te wel ze krijgen haast geen geld meer. Maar deze mannen weten niets beter en willen niet werken dus dat is ook een probleem. Het kaste systeem is gekoppeld aan het beroep dat je uitoefent, waar wij nu werken gaan het om de trommelaars. Op een gegeven moment zijn ze de kinderen in de ochtend eten gaan geven en daardoor kwamen er steeds meer kinderen, daaraan werd onderwijs gekoppeld. Sommige kinderen waren best pienter en zouden wel door kunnen naar een overheidsschool, die kost ook geen geld. Madan heeft toen kinderen naar een overheidsschool gestuurd voor lessen. Maar uiteindelijk bleek dat niet te werken want die kinderen waren niet schoon genoeg, werden in een hoekje neergezet en kregen amper onderwijs. Ja de leraren hier, een overheidsbaan, nemen het niet zo nauw, een krantje lezen en laat de kinderen maar spelen. Ze zijn toen sponsors gaan zoeken om te kijken of ze de kinderen naar privé scholen konden sturen, dat lukte. Maar ja krijg ze maar eens geplaatst. Hij is verschillende privé scholen afgeweest maar nergens kreeg hij de kinderen geplaatst. Hij heeft toen de ouders geadviseerd zelf naar school te gaan in hun beste kleren om het zelf te gaan proberen en ze konden zeggen dat geld geen probleem was. Sommige kinderen werden geplaatst maar toen begonnen andere ouders te klagen of hun kinderen van school te halen omdat deze kinderen zich niet altijd konden gedragen en ook sloegen. Uiteindelijk is het zo dat 70 kinderen van Banjari Basti op privé scholen zitten. Maar ja nu kunnen ze daar niet verder en moest hij weer op zoek naar een nieuwe plek waar ze konden gaan werken. Het vergt dus weer veel tijd want hij heeft de afgelopen 7 jaar in Banjari Basti gewerkt en geïnvesteerd. We hebben ook nog een beetje over hoe hij is opgegroeid gesproken. Hij had 3 broers en 3 zussen. Zijn ouders waren altijd aan het werk. Zijn zussen hebben geen onderwijs genoten want toen ik vroeg of die het huis mochten verlaten gaf hij aan dat dat niet mocht. Hij is naar school gegaan en heeft zich goed ontwikkeld. Hij gaf aan dat India natuurlijk aan het veranderen is en door wat hij om zich heen heeft gezien heeft hij maar 1 zoon en dochter. Zijn andere broer heeft ook maar 2 kinderen. Of het daar mee te maken heeft of dat hij maar zo weinig thuis is geweest is nog een vraag. Hij vertelde dat het probleem nu in India is dat er veel minder meisjes zijn en veel jongens niet kunnen trouwen. Er bestaan nu verschillende bedrijven die vrouwen aan bieden waar men nog meer voor moet betalen. Rijkere jongens/familie gaan daar mee in zee en na een tijdje verdwijnt de vrouw. Wat blijkt die zijn al veel vaker getrouwd het gaat alleen maar om snel veel geld te verdienen. Het is tegenwoordig verboden om nog echo’s te laten maken om te zien welk geslacht het kind heeft. De overheid moet ook wel wat doen. Maar ja nu krijg je dat kinder/babymoord weer in de hand gewerkt wordt en dat beaamde Madan. Het was een leuk gesprek en ik merk dat we al zoveel over India weten dat we soms zaken kunnen aanvullen of om meer verduidelijking kunnen vragen. Soms denk ik dat hij informatie achter houdt omdat de waarheid natuurlijk niet altijd even rooskleurig is in India.
We wilden nog gaan lopen maar het werd weer wat donkerder en ik hoorde het soms ook rommelen. We zijn naar de bouw geweest waar de jongens nog aan het werk waren. Ze vonden het leuk dat we er waren. Ze waren bezig de constructie op te stellen waar de zonnepanelen dan op komen. Het is wel pas en meet werk. Toen ik zei dat het op een Ikea bouwpakket leek zeiden ze in koor nee het was veel erger. Het vordert snel vinden we nu de materialen er zijn. Je ziet ook dat ze alle drie er nu plezier in hebben. Na het eten hadden we een groepsvergadering heel anders dan we gewend waren. Alleen aan de nieuwe uitleggen dat ze slippers in de wc moeten gebruiken en de haren uit het putje moeten halen. Phillip vindt het prettig om een rondje te maken hoe iedereen zich voelt echt sociale academie gedoe. We doen er aan mee maar we laten niet het achterste van onze tong zien. Wij hebben vergelijkingsmateriaal en weten hoe het anders kan. We zitten al wel te denken hoe we het evaluatieformulier in gaan vullen. We gaan volgende week in ieder geval er nog een leuke week van maken!