28 februari

Gisteravond toen we gingen slapen begon het stevig te waaien. Madan was druk doende alles weg te zetten aan tafels en stoelen. Het zal vannacht dus wel gaan regenen of zo. Nou ik ben drie keer naar de wc geweest en rond 5 uur was het al aan het regenen en in de verte zag ik bliksem. Het duurde maar even voordat alles bij ons was en het ging er even flink op. Jacob vroeg zich af of we vandaag wel warm konden douchen, nou naar mijn weten lukt het ze altijd wel om een vuurtje te maken. Ja hoor we kregen een lekkere warme douche maar geen koffie want als er maar 1 druppel regen valt ligt de stroom er gelijk uit. We zagen toen we aan het tanden poetsen waren Aron al met Madan praten dat zal wel over de school gaan. Iets daarna kwam hij naar ons toe en vertelde dat hij zich afvroeg of de school vanmorgen wel door kon gaan. De grond was zeiknat. In het school gebouw met 60 kinderen is geen doen. Binnen is het schoon, nou ja op de Indiase manier maar als je met deze regen ook nog met zoveel kinderen binnen bent wordt het een zooitje. Voor 90 % wist hij wel dat het niet door zou gaan. Nou ik denk dat het wel 100% is, hij wilde ook nog even met de andere vrijwilligers praten tijdens het ontbijt. Dat was wat aanschuiven omdat het wat regende. Normaal zitten er 6 buiten aan een tafel. Wij hebben voor Aron en Ram Singh maar even plaats gemaakt dan konden hun ook gaan ontbijten. Jacob vroeg aan mij of zijn haren niet vet waren. Hij had ze vanmorgen wel weer gewassen. Hij vindt de shampoo niet schuimen. Toen hij eens goed op de fles keek bleek dat hij alleen conditioner had meegenomen en daar wast hij dus al drie weken zijn haren mee. We hebben vanavond maar even shampoo voor hem gekocht. Nou school gaat niet door en we hadden de taxi om 13 uur besteld. Aan Madan dus maar even vragen of die niet eerder kon komen bijvoorbeeld om 10 uur. Hij heeft gebeld maar het ligt nu aan de chauffeur of die eerder wil komen. De eigenaar van de auto wil hem niet onder druk zetten want hij is dan bang dat ze niet zo netjes met zijn auto zullen omgaan. De chauffeurs hebben het hier dus voor het zeggen. We zijn maar in de recreatie ruimte gaan liggen en hebben mee gekeken naar een film die Emiel op had gezet. Het regende en onweerde inmiddels weer. We hebben wat tussen deze ruimte en de kamer gelopen. De taxi kan dus tussen 10 en 13 uur komen. Bij ons is het toch normaal dat je tussendoor koffie krijgt en wij vroegen ons af of de vrouwen, nu we niet naar school gaan, met chai komen. Gelukkig was die er om 11 uur. We hebben met een aantal gezellig aan de ontbijttafel gezeten. Normaal is er altijd wel chai over want een aantal vindt dat niet lekker dus My en ik dachten dat we wel twee kopjes konden nemen. Nou iedereen nam er 1 dus toen maar de laatste gedeeld. De twee andere dames waren in de recreatie ruimte druk bezig de stapels met kleding en schoenen in dozen te doen. Kleding zat voor de kinderen! En ja hoor we kregen te horen dat onze taxi er om 12 uur zou zijn, gelukkig een uurtje eerder in Puskar. De rit verliep weer vlotjes. Toen we de afslag richting Puskar namen zag ik al donkere wolken tussen de bergen zitten, nou als we het maar droog houden. Aron vertelde dat het gisteren in Himachal geregend had en meestal is het dan zo dat het even een tijdje duurt en dan krijgen ze het in Sikar ook. Nou moeten het hier weer komen? De taxi chauffeur wist ons hotel nu wel te vinden het was de zelfde als vorig weekend. We stapten uit en toen begon het te stippelen. Hij moest My en Johanna bij een ander hotel afzetten. Nou wij hebben een schitterende kamer nu. Het lijkt wel de honeymoon kamer. Wat lekker toch even weg uit het kamp en even genieten van een lekker twee persoonsbed en de comfort. We zijn beneden een chai gaan drinken en toen barste het helemaal los. Op een gegeven moment zei ik tegen Jacob dat er hagelstenen tussen zaten en iets later kwam de hagel flink naar beneden. De jongens die hier werken keken hun ogen uit en eentje nam een hagelsteen in zijn mond om het even te proeven. Hun maakten ook allemaal een foto. We gingen even terug nar de kamer en toen Jacob uit het raam keek vroeg hij zich af hoe wij het hotel uit konden komen. De weg hiervoor was helemaal onder water gelopen. Ja riolering daar ontbreekt het hier aan. Je zou tot je knieën in het water moeten lopen. We wilden het toch proberen en hebben aan de dame beneden gevraagd of er ook een achteruitgang is maar die hadden ze niet. Het zou ca 1 uur duren voordat het weg zou zijn nou dat ene uurtje dat kennen we wel. Jacob ging buiten even polshoogte nemen en ik heb even met haar staan praten. Ze spreekt vloeiend Frans en ik vroeg of ze uit Frankrijk kwam. Nee uit het Franstalige België en ze kon geen Nederlands meer. Ze kon het wel verstaan. Jacob riep dat het wel zou lukken. Via een randje en dan op een balkon klimmen en dan kwamen we wel in het droge gedeelte. De man die de vorige keer ons incheckte kwam er net aan op zijn brommer en riep al he mister Kamperman. We hebben het gered en besloten maar om te lopen want ze hadden al gezegd dat de weg links van ons ook helemaal onder water zou staan. We moesten nog twee grote plassen overbruggen. Flink langs de kant lopen en het ging goed. Bij de winkelstraat zover doorgelopen tot we konden. De plek waar we vorige keer uitkwamen vanuit het hotel stond ook helemaal onder water daar konden we dus ook niet langs. Ja een stukje omlopen via het meer. Dat gedaan maar het werd al weer wat donkerder en ik dacht dat we ook alvast naar de Tibetaan konden lopen van vorig jaar. We hadden vandaag zin in momo’s, gestoomde deegflapjes gevuld met groenten. Ze hadden daar ook een soort loempia’s dus daar had Jacob ook wel zin in. Daar aangekomen lekker boven gaan zitten en het begon op een gegeven moment weer te waaien en ik zag weer wat bliksem. We zijn maar bij het open raam weg gegaan want het werd kouder. Ze hadden geen cappuccino voor Jacob omdat er dus geen stroom was, hij kreeg een soort pot met filter koffie die flink heet was maar wel lekker. Het eten duurde wel lang maar dat wisten we nog van de vorige keer. Iets daarna barste de regen weer los. Jeetje komen we nog wel terug in het hotel. Toen het droog was hebben we het er maar op gewaagd en via kleine zijstraatjes kwamen we bij het hotel aan. Weer gaan klimmen om binnen te komen. Jacob is aan de slag gegaan met het verslag op wbjn te plaatsen en ik heb wat op facebook gezeten en had contact met Samia, Daphne en My. We vroegen ons af hoe hun het overleefd hadden. Het was buiten weer een lawaai van hier tot Tokio door een drumband. Ik ben op een gegeven moment gaan kijken en er bleek een trouwerij te zijn. Vorige week was het op de zelfde plaats maar toen zag je mooie vrouwen, nu zat er een jongen, in mooie kleding op een paard en die kreeg van veel vrouwen een zegening, wat geld en kreeg wat in zijn mond gestopt. Na een tijdje verscheen achter mij veel verlichting. Kinderen hadden een soort ronding vast waaraan fittingen hingen met bling bling. Toen de jongen op het paard wegging gingen de kinderen met de verlichting erachter aan en daaraan gekoppeld een tuk tuk voor de stroom echt geen gezicht! Dat dat allemaal goed gaat hier.