9 februari

Wij hebben een heerlijke nacht gehad alleen schrokken we wakker van een sms van Helma op onze Indiase mobiel. Daarna weer heerlijk verder geslapen! Toch nog een warme douche en om 6.15 stonden we beneden een peuk te roken. Het was erg mistig dus we waren benieuwd of ze ons wel op tijd konden ophalen Delhi en mist dat hebben we al eens meegemaakt. Maar ze waren redelijk op tijd doordat ons Zweeds meisje Johanna op tijd was geland. We werden warm welkom geheten door Ram Singh een jongen van 22 jaar, we kregen zelfs een knuffel van hem. Johanna was heel erg moe en was de tijd een beetje kwijt. Ze was via Instanbul gevlogen. Ram Singh vertelde dat we zo eerst gingen ontbijten,waar bij de Mc Donalds. Ik heb daar nog nooit gegeten dus het moest er een keer van komen. Voor hem was het de tweede keer en hij was er wel blij mee. Hij had een paar weken geleden voor het eerst franse frietjes gegeten. Maar hij nam nu niets want de chauffeur wilde hier niets, wat een boer niet kent vreet hij niet. Wij hebben kleine pannenkoekjes gegeten met honing en boter en de koffie was natuurlijk heerlijk. Wil je in het buitenland goede koffie en er is een MC ga dan daar naar toe. De rit zou ca 7 uur duren en het zou meevallen want het was niet druk op straat. Normaal gesproken doen ze er 1 uur over voordat ze Delhi uit zijn maar nu waren we al binnen 40 minuten uit de stad. De weg was redelijk tot goed. Onderweg kregen we nog wat fruit en toen we er bijna waren kocht Ram Singh nog een samosa voor de chauffeur. Hij gaf aan dat hij niet meer zo gewend is aan pittig eten. Wij hebben een stukje geproefd en het was pittig maar goed te doen. We wisten dat we zouden lunchen als we op het kamp zouden komen dus niet zoveel eten. Onderweg zijn we nog even snel gestopt bij twee zussen van Ram Singh maar die hebben we niet gezien behalve de echtgenotes. 1 Van hen is aan het proberen een overheidsbaan te krijgen maar dat blijkt een lange procedure te zijn. Rond 14 uur kwamen we aan in een klein dorpje 4 kilometer van Sikar, Kanwar Pura. Sikar is de grote stad en de plek waar we gaan werken maar daar straks meer over. Madan Singh begroette ons hartelijk en was blij dat we er waren. Johanna haar broer is hier 5 jaar geleden geweest en vandaar dat ze nu hier is, ze is pas 19 jaar. Ze is een jaar geleden klaar met school en doet nu seizoen werk en heeft nu dus vrij. Als ze werkt dan woont ze bij haar moeder en dat vindt ze prettig omdat dan alles geregeld wordt. Heeft ze geen werk dan woont ze de ene keer daar en dan weer hier meestal bij vrienden, wel een mooi leven. Op het kamp was nog 1 meisje ook uit Zweden die hier al langere tijd verblijft ze is volgens ons verkocht aan vrijwilligerswerk. Zij gaf aan dat de lunch klaar was. De pannen haal je op een bepaalde plek op net zoals het bestek en de borden en zo. Het was heerlijk. Daarna breng je het naar de wasplaats en de rest doet de familie. We wonen hier dus bij de familie van Madan Singh. Zijn vader en moeder, 2 broers van Madan en hun vrouwen en 2 kinderen, de zoon en dochter van Madan, en twee jongens die hier werken. Sommige van de familieleden zijn in dienst van AVI. Het is zoals ik het kan zien is het wel een rijke familie. Ze hebben veel grond en zijn familie is 200 jaar gelden hier komen wonen. Madan heeft eerst bij de luchtmacht gewerkt daarna bij Idex en nu dus voor zichzelf. Hij wilde dichter bij zijn familie wonen. Ze hebben 4 jaar geleden een huis gebouwd voor de vrijwilligers waar je ook de recreatieruimte hebt en in de avond wordt op het dak yoga gegeven. Ik denk dat de foto’s meer duidelijkheid gaan geven. Je hebt een grote patio waar wat gevolleybald kan worden. Iedereen heeft hier zijn eigen plekje. Wat ons opviel dat opa en oma en Madan Singh geen gezamenlijke kamer hebben met hun vrouwen, dat is dus strikt gescheiden. My, het Zweedse meisje vertelde dat het bij jongeren wel wat gaat veranderen. Na het eten heeft Madan de formaliteiten afgehandeld met ons, ja de politie moet weten waar we zitten in India. Hij heeft ons het huis laten zien, ze hebben hier koeien die twee maal daags gemolken worden en we hebben dus verse melk en yoghurt en dat smaakt heerlijk. Er zijn drie douches en vooraf moeten we aangeven wanneer we willen douchen zodat het water gekookt kan worden. Dan met de emmer naar de douche die we bij kunnen vullen met koud water. Ze hebben ook drie wc dus het komt wel goed. We moeten alleen een stuk daarvoor lopen. Het weer is goed maar in de avond werd het wel veel kouder. Madan vertelde dat het in de bergen in de Himalaya had gesneeuwd en dat de wind daar nu vandaan kwam en dat maakte het wel veel kouder. De andere vrijwilligers zijn nog in Puskar voor de kamelensafari maar die zien we wel weer bij het avond eten. Madan vertelde dat hij met een nieuw project hier bezig is. Er zijn een aantal kinderen die echt goed kunnen leren maar de kans er niet voor krijgen. Hij is nu op een stuk grond van hem een soort kostschool aan het bouwen waarin dan kinderen kunnen gaan wonen vanaf ca 8 jaar en ouder die zich dan helemaal op de studie kunnen gaan richten en naar een private school gaan. Het kost de ouders helemaal geen geld maar die hebben er dat wel voor over. Er zal een soort huismoeder gaan wonen die voor de kinderen zal zorgen, hij zit dan aan een vrouw te denken die weduwe is die dan gewoon een inkomen zal krijgen. Het ziet er schitterend uit er zijn hier nu 2 jongens uit Zweden die hier het solar systeem gaan aanleggen. Afgelopen week zouden ze gaan beginnen maar ja de spullen zijn niet aangekomen vanuit Chennai, dan maar wat voorbereidingen treffen. Ik gaf aan dat ik het wel heel veel vindt dat zulke jonge kinderen hier gaan wonen gescheiden van hun ouders. Het zal in het begin wel moeilijk zijn voor ze dan mogen de ouders wat vaker langs komen. Maar het is zo dat de kinderen zich helemaal kunnen richten op hun studie en het is voor het goede doel want als ze meer geleerd hebben dan ontvangen ze een beter salaris en dat komt ten goede van de hele familie. De grond is van hun zelf en kunnen er gewoon op gaan bouwen. Als alles klaar is en de kinderen zijn bekend dan dienen ze bij de overheid een plan in die het dan moeten goed keuren. De overheid zal als ze gestart zijn ook alles nog controleren en ook of de kinderen naar de school gaan en zo. Madan wordt ook doorgelicht zodat ze weten dat de kinderen niet ergens anders voor gebruikt gaan worden.
Het werken in Banjara Basti is vorige week stop gezet. De populatie van ongeveer 3000 mensen moet daar weg van de overheid. De overheid wil het land gebruiken voor o.a. kantoren en een nieuw bus station. Dus alles wat de organisatie daar had opgebouwd moest ook weg. Voor een deel van de nomaden was huisvesting op een andere plaats gebouwd. Echter dit bleek een flat te zijn met 1 kamer appartementen. Voor een doorsnee gezin in India is dit natuurlijk veel te klein. Ander probleem is dat je op 2 hoog niet de koeien en geiten kunt laten grazen. Ze hebben dus geen land. De onderhandelingen zijn nog gaande maar ze moeten er wel weg. De organisatie waar wij voor werken is nu op de plek verder gegaan waar ze naar toe gaan en voor een deel al is. Maar daar moet alles weer opgebouwd worden. We zullen het morgen wel zien. Met Johanna nog op ons dakterras gezeten genoten van de laatste zon. Toen die weg was werd het koud en wilden we wel eten hebben. Rond half 7 konden we aan tafel. Wat bekend eten maar oh zo lekker. Thee met suiker en warme melk van de koe. Oh ja na onze wandeling kregen we ook nog de wel beroemde chai. Nu zitten we i de recreatie ruimte en ben ik aan het werk met het dagboek. Ze hebben hier nu ook wifi dus het kan niet beter. Ik moet zeggen dat het in deze ruimte en op onze kamer wel goed warm is maar buiten brrrrr